راه رسیدن به رویاها

سید ضیاء حسینی هستم، همیشه آدم رویا پردازی بودم. خیلی سال پیش در راه رسیدن به رویاهایم، در اثر یکسری اشتباهات ورشکست شدم، تمام زندگی ام را یکجا از دست دادم و به زیر صفر رسیدم. بخاطر این تجربه ی به ظاهر تلخ و اینکه اولین بار بود این حجم از مشکلات بر من وارد شده بود، ترس تمام وجودم را فرا گرفته بود، بنابراین از شدت ترس و نگرانی، خیلی زود به بیماری افسردگی شدید گرفتار شدم.

آنچنان بیماری من شدت داشت که چندین بار تا حد خودکشی پیش رفتم. آن روزها شاید زندگی ام را تمام شده می دیدم و هیچ روزنه امیدی به هیچ جا نداشتم. پس از گذشت دو سال از ورشکستگی و روزهای سختی که داشتم، روزی تصمیم گرفتم مجددا از زیر صفر شروع کنم.

از شهر به روستا برگشتم و ستارت کاری را در روستا زدم. یک سالی را با آزار و اذیت های زیاد و فشار طلب کارها صبوری کردم و سرانجام از سال دوم آرام آرام زندگی من شروع به تغییر و شکل گرفتن کرد.  چهار سال بعد تمام چیزهایی که از دست داده بودم را دوباره بدست آوردم.

بعد از آن همه بالا و پایینی هایی که در زمان ورشکستگی، حتی بعد از آن داشتم، سرانجام توانستم از تجربه های گذشته ام استفاده کنم و بدون هیچ سرمایه اولیه ای، حتی با چهل میلیون بدهی در سال 1380، شرایط را به طرز باور نکردنی برای خودم تغییر دهم.

در سالهای بعد به سرعت از نظر مالی رشد کردم و به جایگاه خیلی خوبی در آن حوزه کاری رسیدم. ماشین خریدم، دوطبقه مغازه شیک و مدرن درست کردم، مغازه ام هرچه لوازم برای فروش یا خدمات نیاز داشت را تهیه کردم، انبار مغازه ام پر از جنس شده بود و من هیچ دغدغه مالی نداشتم.

همیشه هر طور که دوست داشتم خرج می کردم، هر جا دوست داشتم مسافرت می رفتم و به نوعی آنطوری که دوست داشتم لذت می بردم، ولی همچنان بیماری افسردگی با آن بدبیاری ها، بدحالی ها، اضطراب ها، بی قراری ها و عدم آسایش و آرامش با من بودند و تا سال ها بعد من همچنان برای دردهایم دارو مصرف می کردم.

 اگر با دید آن زمان خودم و با دیدی که اکثر مردم به زندگی نگاه می کنند، به زندگی ام نگاه کنم (خیلی از مردم همه چیز را قربانی پولدار شدن می کنند) شرایط واقعا برای من عالی و فوق العاده بود.

سیستم کاری ام روی غلطک بود، مشتری به اندازه کافی داشتم، اعتبار داشتم، دوستای خوب داشتم، خانواده خوب داشتم وضع مالی خوب داشتم و تا آن روز هر چیزی که می خواستم برای خودم خلق کرده بودم.

 اما انگاری این وسط هنوز جای خالی یک چیزی در زندگی ام احساس می شد. چیزی در لایه های زیرین وجود من همچنان ناراضی بود، طوری که هیچ میزان درآمدی هم نمی توانست آن را راضی کند. یک خلع و کمبودی را احساس می کردم که برایم گنگ و مبهم بود و نمی توانستم بفهمم که چی هست. یک خلاء، یک رویای ناشناخته، یک گمشده پنهان، یک چیزی دور از ذهن و تصور و درک من!

هر چه سعی می کردم واقعی شاد باشم نمی شد، هر چه سعی می کردم واقعی بخندم نمی شد، هر چه سعی می کردم ببینم چی راضی ام می کند، به چیزی نمی رسیدم. حتی طوری شده بودم که همیشه دنبال بهانه ای بودم برای گریه کردن.

البته نه گریه ای که از سر عجز و ناتوانی و بدبختی باشد، بلکه گریه ای که از عمق وجودم می آمد، شاید می خواست راه را برای بروز کردن و پدیدار شدن چیزی در درونم باز کند، چه بسا که من اصلا در انتظار بروز چیزی نبودم. به این دلیل که اصلا عقلم به اینجاها قد نمی داد.

تا اینکه همین موضوع عامل و باعث شد من در پی کشف آن گمشده درونی خودم باشم. نمی دانم چطوری شد، ولی به طرز عجیبی من علاقمند شدید به تنهایی شدم و در کنار آن علاقمند شدید به طبیعت و کوه رفتن. حتی برای کوه رفتن هم میل به تنها رفتن داشتم.

ذاتا من آدمی هستم که از یک جا ماندن و در یک کار تکراری ماندن خسته می شوم. کار روتین روزانه و ماهانه را دوست نداشتم و همیشه به دنبال تنوع و متفاوت بودن بودم. در آن زمان هم طوری شده بودم که بشدت به دنبال چالش جدید بودم. چیزی که بقیه بهش میگن دردسر!

همین امر باعث شد من آن مغازه امن خودم، که مثل یک خط تولید همه چی سر جای درستش قرار گرفته بود و در راحت ترین حالت برای من کسب درآمد می کرد را به دست فروشنده بسپارم و خودم برای کسب تجربه و چالش های جدید راهی تهران شوم. کاری که پر از ترس و پر از ناشناخته بود.

در تهران وارد فضاهای بیزینسی زیادی شدم، تجربه های زیادی کسب کردم، هزینه های زیادی هم پرداخت کردم، در کنار آن نقاط ضعف زیادی در خودم شناسایی کردم که در دوره بصورت مفصل آن را صحبت می کنم.

ظرف سه چهار سال کسب و کارهای زیادی را وارد شدم و تمام تلاشم را کردم که خودم را راضی کنم، اما انگاری باز هم انجام هیچ کدام از این کارها، آن خلاء درونی من را درمان نکردند و پاسخگوی نیاز من نبودند.

هر چند از دید آگاهی امروزم، تمام آن تصمیم ها و آن تجربه ها با خود دلیلی به همراه داشتند و راه را برای رسیدن من به رویاهایم هموار می کردند، ولی من از این قانون و از این چیدمان چیزی بلد نبوده و آگاهی نداشتم.

 تا اینکه در حین این تجربیات جدید، یکسری اتفاقات به ظاهر تلخ شروع به افتادن کرد که چهره ظاهری خوبی برایم نداشت و در آن زمان بسیار اذیت کننده بود.

اما بعدها مشخص شد که همان تجربه های به ظاهر تلخ از درون پاداشی را در خود داشتند، که من را رشد دادند و من کلی بزرگ تر شدم، هم مسیر را برای من باز کردند و باعث و بانی این شدند که سرانجام آن گمشده ام را پیدا کنم .

به لطف خدای مهربان بعد از عبور از این همه چالش و پرداخت هزینه، خسارت و تجربه های زیادی که داشتم، توانستم به آن راز در خودم دست پیدا کنم. همان چیزی که در خوشی ها و شادی های زودگذر یا داشتن پول به دنبال آن بودم و نمی دانستم چیست و کجاست! آن راز این بود که:

من بر خلاف ظاهر سالمی که داشتم (چه جسمی و چه شکل ظاهری زندگیم) دروناً و روحاً سخت بیمار بودم، بدون اینکه بدانم یا بپذیرم که مشکل دارم.

من احساس لذت بردن از زندگی و از این همه موهبت و نعمت الهی را به کلی از دست داده ام، بدون آنکه بدانم بهتر از این هم هست و بهتر از این هم می شود زندگی کرد. در یک جمله، من با داشتن آن همه فراوانی نعمت، احساس خوشبختی نداشتم.

آنچه من بعنوان لذت، از دوران کودکی تا به آن روز آموخته بودم و می شناختم همگی لذت های آنی و زودگذری بودند که ریشه در من نداشتند، خیلی زود می آمدند و خیلی زود هم می رفتند. بزرگ ترها به من زندگی را اینطوری معنا کرده بودند.

با یک خبر خوشحال کننده خوشحال می شدم و به محض اینکه موردی خلاف میلم پیش می آمد تمام آن خوشحالی ها از بین می رفت، چون عمق نداشت. من می دیدم که همه ی مردم همین شکلی زندگی می کنند. یعنی این الگوی فکریِ نادرست و سطح پایین که خبر از نوع زندگی سطح بالاتر ندارد خیلی واضح در کل دنیا رایج و پذیرفتنی است.

آن روزها من از قانون طبیعت، از قانون جذب و از قوانین خداوند چیزی نمی دانستم. بخاطر همین عدم آگاهی، تمام حواس و تمرکزم بر روی نخواسته ها و نداشته ها و کمبودها بود و در یک سطح انرژی بسیار پایین و منفی قرار گرفته بودم. بنابراین آنچه رخداد منفی و انسان منفی بود را، مثل جاروبرقی به سمت خود و زندگی ام جذب می کردم.

تمام کسانی که آن دوران با من بودند، همگی از جنس فکر خودم بودند، ماها همگی آدم هایی بودیم نالان، که همیشه از ناامیدی، نارضایتی از شرایط، از جامعه و غیره شکایت داشتیم. همگی ما فکر می کردیم این احساس های بد، تجربه های بد و رخدادهای بد زندگی مان تقصیر عوامل بیرونی مثل: مردم دیگر، مسئولان حکومتی، پدر و مادر و … هستند.

در عین حال همگیِ ما این ناراحتی ها و نارضایتی ها را طبیعی و جزئی از زندگی می دانستم و در پی بهتر شدنش نبودیم، به این دلیل که، نمی دانستیم می شود بهتر زندگی کرد و از طرفی همه ی آدم های اطراف ما هم، به همین شکل زندگی می کردند و آن ها تایید می کردند که همینی که هست درست است و برای همه است.

اما بعد از پیدا شدن آن افق و روشنایی در زندگی ام، تازه متوجه شدم که آنچه ما تا به آن روز به عنوان زندگی می شناختیم و تجربه می کردیم، فقط اسمش زندگی بود، آن زندگی نبود، آن زنده ماندن بود.

ماها همگی صبح تا شب می دویدیم که لقمه نانی پیدا کنیم که از گرسنگی نمیریم. در همین حین باید حواس مان می بود که مرتکب گناهی نشویم که خداوند جزای ما را خواهد داد. حال آنکه نه آن گناه ها، گناه بود و نه آن خدا، خدایی بود که واقعیت داشت و باید می شناختیمش.

از صبح تا شب اینقدر احساس ترس، احساس یاس و ناامیدی احساس کفر، احساس گناه، احساس بی کفایتی، احساس بدبختی و حس های بد به ما انتقال داده می شد که نای زندگی کردن را از ما می گرفت. در واقع ماها همگی مُردگانی بودیم متحرک، و فقط زنده بودیم و بس!!! (توضیح اینکه: این الگوی فکریِ نازیبا، ناجالب و نادرست، بسیار رایج و باعث افتخار در جامعه ما می باشد)

خلاصه اینکه بعد از مدت ها، وقتی من از درون این تضادها و چالش های نسبتا سخت عبور کردم، رفته رفته به آگاهی های بیشتر و بهتری دست یافتم و بصورت کاملا واضح و مشهود متوجه اتفاقات و انقلابی درونی در خودم شدم. متوجه قدرت های بی حد و مرز در خودم شدم، البته نه بعنوان یک انسان خاص، بلکه بعنوان کسی که در جستجوی کشف خودش بود، داشت بیشتر با خودش آشنا می شد.

تمام انسان های روی زمین از این قدرت خارق العاده در خود برخورداند و می توانند هر کار غیرممکنی را ممکن کنند، البته شرط اول آن پذیرفتن و باور کردن این موضوع هست و شرط دوم پرداختن بها و هزینه و قربانی برای آن چیزی که خواستار تحققش هستن.

بعد از اینکه من انقلابی درونی را در خود احساس کردم آنقدر همه چی تحت تاثیر قرار گرفته بود که از یک جا به بعد با دیدن معجزات خیلی بزرگ تر در زندگی ام روبرو شده بودم.

با ممکن کردن کارهای غیرممکن از نظر آن زمان خودم و از نظر بقیه روبرو شدم. با پیش آمدهای رگباری مثبت روبرو شدم. تمام آدم بدها و شرایط بد داشت از زندگی من دور می شد و همه چی معجزه وار رخ می داد و این اتفاقات باعث باورپذیرتر شدن نگاه جدید من به زندگی می شد.

در ابتدا نور بسیار کمی در حد یک احساس آرامش و سکون، یک خیال جمعی، یک بی تفاوتی، یک گذشتن و رها کردن در وجودم احساس می کردم، البته بدون آنکه زیاد آن را بشناسم یا درک کنم.

سپس همان تفکر و نگاه جدید را ادامه دادم، آن را دنبال کردم و ادامه دادم، تسلیم نشدم، جا نزدم، از پرداخت هزینه نهراسیدم، به حرف کسی گوش نکردم، دلسرد نشدم و آنقدر آن نور ملایم را پیگیری کردم و ادامه دادم، تا سرانجام به یک روشنایی وسیع تر و عظیم تر دست پیدا کردم.

بعد از بیرون آمدن از آن باتلاق و تاریکی گذشته ام، و یافتن راه روشن و آشنا شدن با قوانین جهان هستی تازه به این آگاهی رسیدم که من می توانم آنطور که دوست دارم زندگی کنم، من می توانم آنطوری که دوست دارم زندگی ام را خلق کنم و به شکل دلخواه خودم آن را بسازم.

بعد از شناخت بیشتر خداوند و قوانین جهان، تازه متوجه شدم که عه عه عه عه خدا تمام ابزار لازم را برای من و یا هر کس دیگری به رایگان در اختیار او قرار داده و انسان می تواند با آگاه شدن و یادگیری قوانین خداوند و استفاده از ابزارهای رایگانی که در اختیارش است، هر آنچه را که دوست دارد بسازد و خلق کند.

تازه متوجه شدم هیچ سرنوشت از پیش تعیین شده ای برای من و هیچ کس دیگری نوشته نشده، من محکوم به هیچ سرنوشت از پیش تعیین شده ای نیستم، من محکوم به بدبخت بودن نیستم، من محکوم به بیمار بودن نیستم، من محکوم به ریاضت و درد کشیدن نیستم.

تازه متوجه شدم تمام صددرصد سرنوشت انسان به دست خودش نوشته و خلق می شود. تازه متوجه شدم هر آنچه در گذشته به من گفته شده بود، همگی دروغی بیش نبود.  

آنچه من در گذشته شنیده بودم و زندگی کرده بودم، با آنچه تازه در حال تجربه کردنش بودم، فاصله ای بین سیاره ای داشت. کاملا با آگاهی های جدیدم در تضاد بود و نتایج آن هم برایم ملموس و آشکار بود.

در اینجا می توانید فاکتورهای اصلی برای رسیدن به رویاها را مطالعه کنید

حالا من آن راز و آن گمشده درونی ام را یافته بودم، همان چیزی که برای آشکار شدن خودش دائما در درون من فریاد می زد، من را به چالش می کشید تا او را بفهمم و بشناسم ولی من زبانش را نمی شناختم و او را درک نمی کردم و راه های زیادی را برای رسیدن به آن پیموده بودم .

 بعد از کشف این بُعد از خودم، انگاری تمام وجود من خالی شده بود از آن همه سنگینی، از آن همه خلع. از آن همه استرس و اضطراب، از آن همه بی قراری و بی خوابی. آنقدر سبکبال شده بودم که درست مثل یک پروانه شوق پرواز بهم دست داده بود.

البته بعد از کشف این موضوع، در ابتدا کلی از دست گذشته ی خودم، از دست اشتباهاتم، از دست عذاب ها  و دردهای بی دلیلی که کشیده بودم عصبانی شده بودم و حرص می خوردم، که چرا من زودتر به این موضوع نرسیدم، اما بعدها به این آگاهی رسیدم که همه ی آن گذشته من پیش نیاز امروز من بوده است. (بدون شک)

وقتی که قوانین را متوجه شدم، دلیل تمام آن ورشکستگی ها، بیماری ها، تصادفات، بدبیاری ها، سنگ از آسمان باریدن ها و همه و همه فقط خودم بودم و بس!

همگی آن پیش آمدها بخاطر شنیده های نادست، تعلیم های نادرست، نگاه های نادرست و باورهای معیوب، غلط و محدود خودم بوجود می آمدند و هیچ کسی مسئول و مقصر بوجود آمدن شان نبود. برای همین من آن زندگی تا به آن حد سخت را برای خودم ساخته بودم.

وقتی متوجه شدم که من توانایی راحت زندگی کردن، راحت پول در آوردن، راحت به رویا رسیدن، لذت های عمیق بردن، سلامت بودن، شاد بودن، ثروتمند بودن، رابطه خوب داشتن و لیاقت ارتباط عالی با خداوند داشتن و هر چیز دیگری که خواستار آن هستم را دارم و برایم مقدور است، بر آن شدم که آگاهانه زندگی ای که دوست دارم را واضح مشخص کنم، از قوانینی که یاد گرفته ام استفاده کنم و آن را خلق کنم.

سپس با استفاده از قوانینی که تازه کشف کرده بودم و عمل کردن به آن، در ابتدا توانستم در مدت زمان کمتر از دو سال ریشۀ آن بیماری افسردگی و تمام بیماری های جسمی و روحی ام را بدون مصرف هیچ دارویی از بین ببرم و زندگی ام را در جهت آن چیزی قرار دهم که همیشه آرزویش را داشتم. (یعنی احساس خوشبختی)

هدایت من به این مسیر زیبا و یادگیری و عمل به این قوانین، آنچنان تغییری در من و در زندگی ام ایجاد کرد که پذیرفتن آن برای کمتر کسی قابل باور بود، حتی نزدیک ترین افراد زندگی ام!

این تغییر در دیدگاه، در رفتارها و در باورهای من، من را از آن زندگی کورکورانه و در تاریکی مانده ام، به زندگی ای در شفاف ترین و روشن ترین حالت ممکن هدایت کرد. زندگی ای باز، راحت، بدون استرس، توأم با عشق، لذت، شادی، شناخت و آگاهی.

کشف جدیدم به همراه تغییر باورهایم خیلی زود، من را از زندگی در یک روستا در یک شهرستان، به زندگی در یکی از بهترین شهرهای کشوری دیگر که در گذشته آرزوی دیدن آن را داشتم هدایت کرد.

همین جابجابی و مهاجرت من به ترکیه، که از طریق هدایت خداوند و دستانش بود، بیش از سیصد آرزوی کوچک و بزرگ من را محقق کرده بود. اکنون در حال حاضر در حال سپری کردن زندگی ای هستم که همیشه رؤیای آن را داشتم. (غیر قابل باور و غیر قابل تصور)

بعد از شناخت این قوانین و عمل به آنها در طی سالیان گذشته، اکنون به خیلی از رویاهای گذشته ام رسیده ام، چیزی که هیچوقت تصورش را نمی کردم و امروز که با شما صحبت می کنم در مورد چیزی حرف می زنم که برایم نتیجه داشته است، نه فقط در حد حرف زدن باشد.

 وقتی که من نتایج دلخواهم را کسب کردم و اینقدر زندگی را زیبا، معنادار و هوشیار زندگی کردم، تصمیم گرفتم مراحل آغاز تا رسیدن به این نتایج را با همه ی جزئیات در اختیار علاقه مندان قرار دهم تا آن ها بتوانند با استفاده از تجربه های من راه رسیدن به رویاهای شان را کوتاه تر، راحت تر و کم هزینه تر طی کنند.

مطمئنم دوره آموزشی پیش روی شما، درست همانی است که سال ها به دنبالش بودید، اسراری را از طریق شنیده های این دوره در خودت کشف خواهی کرد، به رازهایی در مورد خودت پی خواهی برد که حتی الان تصورش را هم نمی توانی بکنی. درست مثل گذشته من!

اولین پیشگویی و مژده ای که می توانم به تو دوست خوبم بدهم، همین است که تو الان در حال خواندن مطالبی هستی که سهم هر کسی نمی شود و فقط به دست نیازمندش می رسد و این یعنی معجزه الهی برای آغاز یک سفر، درست در زمانی که خواسته بودی و درست در زمانی که به آن نیاز داشتی.

من این اتفاق را اتفاقی نمی دانم، آن را پاسخی به نیاز تو از طرف خداوند می دانم که همانا هدایت خداوند است. تو باید آن را بعنوان نشانه ستایش کنی، پیگیر باشی و رهایش نکنی. چنان که قبلا هم گفتم، من آن نور خیلی ملایم را رها نکردم و ادامه دادم و ادامه دادم تا به آن نور اصلی رسیدم.

 اگر تو دوست خوبم مشتاق الهام گرفتن از رفتارها، باورها و نتایج شگفت انگیزِ در مسیر تحقق رویاهای من هستی، می توانی در این دوره فوق العاده شرکت کنی و با ما در این مسیر زیبا همراه شوی.

با آرزوی خوشحالی، تندرستی و رسیدن تو به رویاهایت

منتظرت هستم …

سید ضیاء حسینی